Ησυχία

Υπήρξαμε λοιπόν 

Μάλλον μάς άξιζε

Λίγο πιο πέρα απ' όσο θέλαμε
Λίγο πιο μέσα απ' όσο θέλαμε

Πάντως υπήρξαμε

Κάποτε πέτρινοι, σκυφτοί
Έρμαια κολασμένων πλημμυρών
Και γόνατα σπασμένα
Άλλοτε αιθέριοι, ελαφρείς
Αχόρταγοι, δεινοί βροχοσυλλέκτες
Λίγο ευτυχείς
Λίγο αδαείς

Υπήρξαμε

Δεν κοινωνήσαμε παρά νυχιές στους τοίχους
Αλύπητα ρεφραίν και ζαχαρόνερο
Κι αν τυφλωθήκαμε νωρίς
Κι αν αποκοιμηθήκαμε

Υπήρξαμε

Αγνώμονες ιπτάμενοι θεοί
Χαράξαμε τροχιές απο χρυσό κι αστρόσκονη
Γύρω από δάχτυλα μακριά
Κι απο λαιμούς παρθένους
Στάξαμε
Χυθήκαμε
Γλιστρήσαμε 

Υπήρξαμε

Άχαροι, εκστατικοί ερωτευμένοι
Κλινήρεις υποχόνδριοι
Ήμεροι, λυσσασμένοι
Ξένοι ή γνωστοί
Πάντα από αγάπη ή από σκοτάδι χτυπημένοι
Κουραστήκαμε

Ήσυχα ησυχάσαμε
Ούτε που καταλάβαμε
Πότε μάς πήραν
Μας δέσαν χειροπόδαρα
Μας τσιγκελώσανε γερά απ' το φεγγάρι
Και μείναμε, λοιπόν, εκεί

Ήσυχη, ατέρμονη ταλάντωση
Στο ήσυχο κενό
Πάντα να υπάρχουμε ήσυχα
Πάντα ψηλά να υπάρχουμε
Μονότονα και ήσυχα να ουρλιάζουμε
Πως κάποτε

Υπήρξαμε

Αίμα

Θα το 'χα ήδη βουλώσει
Προ πολλού

Ειλικρινά

Μα είναι που τα βράδια μου
Ξεμείνανε καθρέφτες
Κι όλο που λες πως φεύγεις
Μα όλο έρχεσαι

Μου γεμίζεις το ποτήρι
Σου ανάβω ένα τσιγάρο
Καθόμαστε τάχα αμήχανοι
Σχολιάζοντας
Τις βρώμικες κουρτίνες
Ή την θερμοκρασία

Γρήγορα βέβαια συνερχόμάστε

Κι αφού
Ξανά
Ξεσκίσουμε τ' αξέσκιστα
Στύβω ό,τι άγιο μού απόμεινε
Στ' άνυδρα και παντέρημα
Αυλάκια των χειλιών σου
Δένω μια γλώσσα αγάπονη
Κόμπο διπλό στο στέρνο σου
Λίγο να σε κρατήσω ακόμα

Ζηλόφθονος παλμός ασθενικός
Επαίτης των πετρόλ μονοπατιών
Που χάραξε η γη
Στους αστραγάλους σου
Νύχια κι αποτελείωμα ολόκληρος
Σκάβω το δέρμα των μηρών σου
Για να μπω

Ίσα να θυμηθώ
Πώς τέλειωσε ο κόσμος
Ίσα να θυμηθώ
Πως λείπεις

Κι αν είμαστε
Μονάχα ό,τι σκοτώνουμε
Ρέουμε πια αβάσταχτα μαζί
Φονιάδες εραστές
Νεκροί αγαπημένοι
Αίμα κοινό σε σώμα χωρισμένο

Πράγμα φριχτό και δισυπόστατο
Βάναυσα λαβωμένο
Μόνο τυφλό και κόκκινο
Πρόστυχα αφηρημένο
Άγριο
Καβλωμένο
Μόνο σπασμένο

Μόνο αίμα ξεραμένο

Πρέπει ν' αλλάξω κουρτίνες

Χωματερή

Μη δίνεις σημασία

Εντάξει, κλάψαμε
Τι άλλο να κάναμε
Στραγγίξαμε σα νύχτες γερασμένες
Πάνω στην βυσσινί μοκέτα
Ότι κι αν ήταν
Ρήμαξε
Ούτε κραυγές θανάσιμες
Ούτε μελένια βογκητά
Άηχη άπνοια
Σκόνη πηχτή στον φάρυγγα
Έξω και μέσα παύση
Έξω και μέσα τίποτα
Από μακριά κάνεις νοήματα
Κάπως ξελιγωμένα
Κάπως τελειωτικά
Ανεβαίνουμε

Μη δίνεις σημασία

Να, κοίτα
Πάντα θέλαμε να βάψουμε
Αυτό το γαμίδι το ταβάνι
Κι οι λάμπες εκεί πάνω
Θέλουν άλλαγμα
Όχι ότι θα το κάνουμε
Αλλά να, βλέπεις
Τώρα μπορούμε
Χωρίς σκάλες και μαλακίες
Ανεβαίνουμε

Ακούσια
Νεκρωμένη υπερχείλιση
Στάθμη αδυσώπητη
Απρόκλητη, πηχτή
Κοίτα πόσο ίδια τη φοράμε
Πόσο ελαφρείς τελειώνουμε απόψε
Σαλόνι ξέχειλο
Μακάβριο ενυδρείο
Φάκελοι ξεσκισμένοι
Κίτρινες φωτογραφίες
Τόνοι χαρτί
Από λόγια
Από αριθμούς
Άπαντα νεκρών ποιητών
Λογαριασμοί εκκαθαριστικοί
Λίστες για σούπερ μάρκετ
Διαγνώσεις επιπόλαιες
Συνταγογραφημένες υποσχέσεις
Κατάλογοι φριχτών εστιατορίων
Πίτσες κατεψυγμένες
Σκεύη πλαστικά
Φουρνάκια, ανεμιστήρες
Σεντόνια τρύπια
Μπαταρίες μικρές
Μπαταρίες μεσαίες
Ψυγεία χλιαρά
Φθαρμένες κλειδαριές
Τασάκια από λίγδα
Τομογράφοι απ' την κόλαση
Κάψουλες
Χάπια
Δισκία υπογλώσσια
Δισκία αναβράζοντα
Βελόνες, σερτραλίνες
Συμπληρώματα, ιντερφερόνες
Βηταϊστίνες, αλπραζολάμες
Καρτέλες, κουτάκια, βαζάκια
Φακές, φακές, φακές
Κουτσουλιές και σιταρόψειρες

Μη δίνεις σημασία

Εντάξει, εφησυχάσαμε
Τι άλλο να κάναμε
Πώς να πιστέψεις στις πλημμύρες
Από διαμέρισμα στον 4ο
Δε γαμιέται
Τουλάχιστον αγαπιόμαστε
Μη φοβάσαι
Πάρε ανάσα
Ας ξεμπερδεύουμε
Μη με κοιτάς έτσι
Ξέρω, βρωμάει
Να, παίρνω κι εγώ
Μη φοβάσαι
Σχεδόν φτάσαμε
Ξέρω
Μισείς το κρώξιμο των γλάρων
Πες πως είναι όνειρο
Πες πως είμαι όνειρο
Πες πως τα καταφέραμε

Ραντεβού στον πάτο

Κύμα

Κρίμα να μην είσαι εδώ

Ίσως εδώ να υπέφερες γλυκύτερα

Ίσως εδώ να τρόμαζες τ' ανείπωτα
Τα είδα ν' αναβλύζουν απ' τις σκουπιδοσακούλες

Κι απ' τις ρωγμές στην κάσα της εξώπορτας

Κρέμονται απ' το κουρτινόξυλο της κρεβατοκάμαρας

Και στάζουν στην κουζίνα πάνω στ' άπλυτα
Κι αν είναι πόλεμος
Κερδίζουνε γλυκιά μου

Άλλοτε γίνονται λεκέδες στη μπανιέρα

Ήλιοι πυροχαράκτες στις πλάτες πεθαμένων ημερών

Ή πράσινο ζαμπόν μες το ψυγείο

Αν είναι πόλεμος
Κερδίζουν

Κι είναι που κάποτε χύναμε, γλυκιά μου

Πνιγόμασταν υπέροχοι

Ολομόναχοι

Μαζί

Τώρα κοιμάμαι και ξυπνάω μαχαιρωμένος

Τ' αρχίδια μου ιδρώνουν ακατάπαυστα, αγάπη μου

Τα μάτια μου όλο πέφτουν

Κι όλο πρέπει να σκύβω να τα μαζεύω

Μη γλυστρήσει κανείς και πέσει και χτυπήσει

Και μετά πώς θα με συγχωρούσα

Και η μέση μου μ' έχει γαμήσει

Και η γλώσσα μου είναι στάχτη

Κι όλα είναι αλλού, αγάπη μου

Κι είναι σα να στεκόμαστε

Γυμνοί

Μικροί και ηλίθιοι

Δαγκώνοντας βερύκοκα

Και γλύφοντας πληγές

Καθώς το κύμα ορθώνεται

Θεριεύει και σκληραίνει

Πίσω απ' τα κούφια σώματα και τα σκυφτά κεφάλια

Κι είναι σα να 'ρθαμε ως εδώ μόνο από αγάπη

Για να πνιγούμε υπέροχοι
Μαζί

Μα μόνοι

Περίπατος

Σίγουρα
Κάποιος θα 'ρθει να σου πει
Ότι δεν το κάνεις καλά

Ότι το άπλωμα των κουβερτών
Σαν και το γύρισμα των πλανητών
Είναι αγγαρεία μόνο αν δε ξέρεις
Και πρέπει να μάθεις ρε πούστη
Έγινες πια τριάνταενός
Και άλλα τέτοια χριστιανικά

Είναι που και η πουτάνα η άνοιξη
Δε συγχωρεί τίποτα πια

Και η πλατεία
Ένα κεχριμπαρί μωσαϊκό

Από ανθάκια νερατζιάς και σκυλοκούραδα

Σου κάνει νόημα πως άργησες ξανά
Και πώς να παραδεχτείς

Ότι πια ντρέπεσαι

Όταν τα παγκάκια

Άρρωστα τελειωτικά από Απρίλη κι εγκατάλειψη

Ξεμανταλώνονται και σε παίρνουν στο κυνήγι

"Θα φας πολύ ξύλο" φωνάζουν
Κι είναι κάπως αστείο
Γιατί είναι ξύλινα
Όπως και να 'χει
Είναι μία συμπεριφορά προσβλητική
Και θα 'πρεπε να γνωρίζουν
Πως με κεφάλι γκαστρωμένο

Δεν κάθησε ποτέ κανείς

Είναι βέβαια κι ο θόρυβος
Θειάδες και σαπιογέροντες

Κακαρίζουν στα ισόγεια μπαλκονάκια 

Με τις σημαίες του έθνους καρφωμένες στο κάγκελο

Και τους λαιμούς των ξένων

Γάτες σπαράζουν κολασμένα για γαμήσι

Αμούσκευτες πιτσιρίκες τσιρίζουν ακατάληπτα

Σε αμούστακους πιτσιρίκους

Κι απ' τις ταράτσες

Τζίβες γκριζαρισμένες ουρλιάζουνε μονότονα

Τσιτάτα και ιστορίες για αγώνες και για πάλες ταξικές

Που ήλθαν και παρήλθαν

Και οι σύντροφοι που ξεπουλήθηκαν

Και τα χημικά

Και η πλουτοκρατία

Και στην τελική χεστήκαμε

Λες και ξημέρωσε ποτέ μεσάνυχτα επειδή το ζήτησες εσύ

Εδώ λοιπόν
Είναι ήσυχα εδώ
Οι τοίχοι στάζουν κανακέματα
Και το αρωματικό βανίλια
Καλύπτει σχεδόν τελείως
Τη μπόχα του δωδεκάχρονου στο πατάρι

Καλύτερα εδώ
Τα χρόνια κυλούν βραδύτερα εδώ
Κι εγώ χρειάζομαι χρόνο
Να καταλάβω
Πώς κύλησε ερήμην μου
Τόση ζωή

Καούρα

Στο κάτω-κάτω
Κανείς δεν μας έταξε τίποτα

Κι ούτε διαλέξαμε απο βίτσιο
Να σπάνε στα κεφάλια μας
Κομμάτια πυρωμένων ουρανών
Κάθε που βγαίνουμε απ' το σπίτι

Κι αν δε μας πιάνουν τα Simeco
Είναι που χάψαμε έτσι αμάσητα
Την καλοσύνη τόσων ξένων
Τα στραγγισμένα σύννεφα
Τα κόκκινα σεντόνια
Και τη σκουριά των πεθαμένων ήλιων
Ξάπλα στις κεραμοσκεπές
Ορφέως κι Αμφιπόλεως γωνία
(ορθή, νεανική και θνησιλάγνα)

Μέρα τη μέρα
Γιορτή τη γιορτή
Ζωή τη ζωή
Γεράσαμε
Πρηστήκαμε
Χαθήκαμε

Κι εγώ
Πρέπει να καταλάβεις
Δε προλαβαίνω πια
Να σε παρηγορώ
Έχω έναν κόσμο να μισώ
Πνίγομαι αδιαλείπτως
Φτύνω καθρέφτες
Τραβάω καζανάκια
Ανοιγοκλείνω πατζούρια
Κλειδώνω συρτάρια
Γεμίζω παγοκύστες
Συντάσσω επικήδειους
Λόγους ευχαριστήριους
Λίστες αξιολογικές
Σπουδαίων κατορθωμάτων
Φρικτών μεταμορφώσεων
Μειλίχιων σφαγών
Φάλτσων νανουρισμάτων

Ενώ οι νύχτες
Γριές ερωτευμένες 

Τάχα, ξανά, περαστικές
Ψοφάνε στοιβαγμένες στο μπαλκόνι
Ασημοστάλες μελιχρές για τις πρωινές μύγες

Ας πρόσεχα

Διάκενο

Δεν είναι που λείπει
Ή που είναι εδώ

Είναι πάντα το κοντοζύγωμα
Και οι αργοσάλευτες απομακρύνσεις
Που σκίζουν
Που αντηχούν
Βαθιά
Κάθε φορά
Πρώτη φορά
Κάθε φορά
Πρώτη φορά

Λες και νηστέψαμε ποτέ
Από αναφιλητά
Από βουβά επιφωνήματα
Ή από ξημερώματα μανιακά

Μα ή τέχνη της αναπνοής
Εκείνης της βαθιάς 
Της απροκάλυπτα καθαρτικής
Μας διαφεύγει
Όταν γυρνούν ερήμην μας
Κλειδιά, εποχές και πόμολα

Και ξέρουμε μονάχα πως φεύγει, τότε
Ή, αλοίμονο, πως έρχεται

Και μένουμε εκεί
Όρθιοι
Ατελείωτοι
Άπνοοι
Στατικοί
Πέτρωμα αδιάφορο
Βραδυφλεγές

Στο κέντρο του πλανήτη

Πάνω απο το νιπτήρα

Ή στο καθιστικό

Κάποτε τελειώνει

Κι ύστερα πάλι λείπει
Ή είναι πάλι εδώ
Μπορούμε επιτέλους να πιούμε
Και ν' αποκοιμηθούμε

Γαμημένοι αρχάριοι

Συγκατοίκηση

Δεν θα 'σουν θάνατος γλυκιά
Θάνατος λατρεμένη
Αν τρέχοντας σαν έφηβο κι αγάμητο αγρίμι
Χιμούσες να φιλήσεις τον λαιμό μου
Κάπου και κάποτε κοινά
Κάποια εποχή αδιάφορη
Στον ύπνο ή στην λεκάνη

Και αν δεν ήμουν από γυαλί και μέλι
Ίσως και να με πείραζε
Που πλέεις κάθε μέρα στην ανάσα μου
Ή που έσκισες τα μάτια μου
Για να 'χεις ένα μέρος για να ζεις

Μα δεν παραπονιέμαι
Αλήθεια
Κι αν λίγο σε φοβάμαι
Είναι γιατί είσαι πάντα εκεί
Κι είμαι κι εγώ εκεί
Και μια ζωή χωράμε με το ζόρι, δηλαδή

Μα είσαι καλή
Και είσαι γλυκιά
Κι είσαι τα πάντα
Όσο τα πάντα με γαμούν
Μειλίχιο χαμόγελο πάνω απ' την τάβλα του χασάπη
Νούμερο του ΕΟΠΥΥ 8:05 ακριβώς
Ή μπόχα έξω απ' το εργοστάσιο του Παυλίδη
Που, ρε πούστη, σοκολάτα φτιάχνουν
Θα 'πρεπε να μοσχοβολάει

Μα δεν παραπονιέμαι
Αλήθεια

Κι αν λίγο σε μισώ
Είναι γιατί πεθάναμε παρέα
Τόσο καιρό

Που δεν θυμάμαι πια πώς να μιλάω ή να κλαίω
Μόνο τα μπούτια σου
Αλαβάστρινα χτικιά
Στιλπνές, παραμυθένιες τυρρανίες
Να πνίγουν στοργικά τις φασαρίες μου θυμάμαι
Και βαρέθηκα

Χάσου λοιπόν και λείψε
Λείψε σα να μην σ' έμαθα ποτέ
Και λείψε μου για πάντα
Σαν κάτι που ονειρεύτηκα μικρός
Πολύ μικρός
Χύσου μακριά μου κι έξω μου
Πάρε τη νύχτα σου αγκαλιά
Και ξεκουμπίσου

Σ' αγαπώ