Ησυχία

Υπήρξαμε λοιπόν 

Μάλλον μάς άξιζε

Λίγο πιο πέρα απ' όσο θέλαμε
Λίγο πιο μέσα απ' όσο θέλαμε

Πάντως υπήρξαμε

Κάποτε πέτρινοι, σκυφτοί
Έρμαια κολασμένων πλημμυρών
Και γόνατα σπασμένα
Άλλοτε αιθέριοι, ελαφρείς
Αχόρταγοι, δεινοί βροχοσυλλέκτες
Λίγο ευτυχείς
Λίγο αδαείς

Υπήρξαμε

Δεν κοινωνήσαμε παρά νυχιές στους τοίχους
Αλύπητα ρεφραίν και ζαχαρόνερο
Κι αν τυφλωθήκαμε νωρίς
Κι αν αποκοιμηθήκαμε

Υπήρξαμε

Αγνώμονες ιπτάμενοι θεοί
Χαράξαμε τροχιές απο χρυσό κι αστρόσκονη
Γύρω από δάχτυλα μακριά
Κι απο λαιμούς παρθένους
Στάξαμε
Χυθήκαμε
Γλιστρήσαμε 

Υπήρξαμε

Άχαροι, εκστατικοί ερωτευμένοι
Κλινήρεις υποχόνδριοι
Ήμεροι, λυσσασμένοι
Ξένοι ή γνωστοί
Πάντα από αγάπη ή από σκοτάδι χτυπημένοι
Κουραστήκαμε

Ήσυχα ησυχάσαμε
Ούτε που καταλάβαμε
Πότε μάς πήραν
Μας δέσαν χειροπόδαρα
Μας τσιγκελώσανε γερά απ' το φεγγάρι
Και μείναμε, λοιπόν, εκεί

Ήσυχη, ατέρμονη ταλάντωση
Στο ήσυχο κενό
Πάντα να υπάρχουμε ήσυχα
Πάντα ψηλά να υπάρχουμε
Μονότονα και ήσυχα να ουρλιάζουμε
Πως κάποτε

Υπήρξαμε