Ησυχία

Υπήρξαμε λοιπόν 

Μάλλον μάς άξιζε

Λίγο πιο πέρα απ' όσο θέλαμε
Λίγο πιο μέσα απ' όσο θέλαμε

Πάντως υπήρξαμε

Κάποτε πέτρινοι, σκυφτοί
Έρμαια κολασμένων πλημμυρών
Και γόνατα σπασμένα
Άλλοτε αιθέριοι, ελαφρείς
Αχόρταγοι, δεινοί βροχοσυλλέκτες
Λίγο ευτυχείς
Λίγο αδαείς

Υπήρξαμε

Δεν κοινωνήσαμε παρά νυχιές στους τοίχους
Αλύπητα ρεφραίν και ζαχαρόνερο
Κι αν τυφλωθήκαμε νωρίς
Κι αν αποκοιμηθήκαμε

Υπήρξαμε

Αγνώμονες ιπτάμενοι θεοί
Χαράξαμε τροχιές απο χρυσό κι αστρόσκονη
Γύρω από δάχτυλα μακριά
Κι απο λαιμούς παρθένους
Στάξαμε
Χυθήκαμε
Γλιστρήσαμε 

Υπήρξαμε

Άχαροι, εκστατικοί ερωτευμένοι
Κλινήρεις υποχόνδριοι
Ήμεροι, λυσσασμένοι
Ξένοι ή γνωστοί
Πάντα από αγάπη ή από σκοτάδι χτυπημένοι
Κουραστήκαμε

Ήσυχα ησυχάσαμε
Ούτε που καταλάβαμε
Πότε μάς πήραν
Μας δέσαν χειροπόδαρα
Μας τσιγκελώσανε γερά απ' το φεγγάρι
Και μείναμε, λοιπόν, εκεί

Ήσυχη, ατέρμονη ταλάντωση
Στο ήσυχο κενό
Πάντα να υπάρχουμε ήσυχα
Πάντα ψηλά να υπάρχουμε
Μονότονα και ήσυχα να ουρλιάζουμε
Πως κάποτε

Υπήρξαμε

Αίμα

Θα το 'χα ήδη βουλώσει
Προ πολλού

Ειλικρινά

Μα είναι που τα βράδια μου
Ξεμείνανε καθρέφτες
Κι όλο που λες πως φεύγεις
Μα όλο έρχεσαι

Μου γεμίζεις το ποτήρι
Σου ανάβω ένα τσιγάρο
Καθόμαστε τάχα αμήχανοι
Σχολιάζοντας
Τις βρώμικες κουρτίνες
Ή την θερμοκρασία

Γρήγορα βέβαια συνερχόμάστε

Κι αφού
Ξανά
Ξεσκίσουμε τ' αξέσκιστα
Στύβω ό,τι άγιο μού απόμεινε
Στ' άνυδρα και παντέρημα
Αυλάκια των χειλιών σου
Δένω μια γλώσσα αγάπονη
Κόμπο διπλό στο στέρνο σου
Λίγο να σε κρατήσω ακόμα

Ζηλόφθονος παλμός ασθενικός
Επαίτης των πετρόλ μονοπατιών
Που χάραξε η γη
Στους αστραγάλους σου
Νύχια κι αποτελείωμα ολόκληρος
Σκάβω το δέρμα των μηρών σου
Για να μπω

Ίσα να θυμηθώ
Πώς τέλειωσε ο κόσμος
Ίσα να θυμηθώ
Πως λείπεις

Κι αν είμαστε
Μονάχα ό,τι σκοτώνουμε
Ρέουμε πια αβάσταχτα μαζί
Φονιάδες εραστές
Νεκροί αγαπημένοι
Αίμα κοινό σε σώμα χωρισμένο

Πράγμα φριχτό και δισυπόστατο
Βάναυσα λαβωμένο
Μόνο τυφλό και κόκκινο
Πρόστυχα αφηρημένο
Άγριο
Καβλωμένο
Μόνο σπασμένο

Μόνο αίμα ξεραμένο

Πρέπει ν' αλλάξω κουρτίνες

Χωματερή

Μη δίνεις σημασία

Εντάξει, κλάψαμε
Τι άλλο να κάναμε
Στραγγίξαμε σα νύχτες γερασμένες
Πάνω στην βυσσινί μοκέτα
Ότι κι αν ήταν
Ρήμαξε
Ούτε κραυγές θανάσιμες
Ούτε μελένια βογκητά
Άηχη άπνοια
Σκόνη πηχτή στον φάρυγγα
Έξω και μέσα παύση
Έξω και μέσα τίποτα
Από μακριά κάνεις νοήματα
Κάπως ξελιγωμένα
Κάπως τελειωτικά
Ανεβαίνουμε

Μη δίνεις σημασία

Να, κοίτα
Πάντα θέλαμε να βάψουμε
Αυτό το γαμίδι το ταβάνι
Κι οι λάμπες εκεί πάνω
Θέλουν άλλαγμα
Όχι ότι θα το κάνουμε
Αλλά να, βλέπεις
Τώρα μπορούμε
Χωρίς σκάλες και μαλακίες
Ανεβαίνουμε

Ακούσια
Νεκρωμένη υπερχείλιση
Στάθμη αδυσώπητη
Απρόκλητη, πηχτή
Κοίτα πόσο ίδια τη φοράμε
Πόσο ελαφρείς τελειώνουμε απόψε
Σαλόνι ξέχειλο
Μακάβριο ενυδρείο
Φάκελοι ξεσκισμένοι
Κίτρινες φωτογραφίες
Τόνοι χαρτί
Από λόγια
Από αριθμούς
Άπαντα νεκρών ποιητών
Λογαριασμοί εκκαθαριστικοί
Λίστες για σούπερ μάρκετ
Διαγνώσεις επιπόλαιες
Συνταγογραφημένες υποσχέσεις
Κατάλογοι φριχτών εστιατορίων
Πίτσες κατεψυγμένες
Σκεύη πλαστικά
Φουρνάκια, ανεμιστήρες
Σεντόνια τρύπια
Μπαταρίες μικρές
Μπαταρίες μεσαίες
Ψυγεία χλιαρά
Φθαρμένες κλειδαριές
Τασάκια από λίγδα
Τομογράφοι απ' την κόλαση
Κάψουλες
Χάπια
Δισκία υπογλώσσια
Δισκία αναβράζοντα
Βελόνες, σερτραλίνες
Συμπληρώματα, ιντερφερόνες
Βηταϊστίνες, αλπραζολάμες
Καρτέλες, κουτάκια, βαζάκια
Φακές, φακές, φακές
Κουτσουλιές και σιταρόψειρες

Μη δίνεις σημασία

Εντάξει, εφησυχάσαμε
Τι άλλο να κάναμε
Πώς να πιστέψεις στις πλημμύρες
Από διαμέρισμα στον 4ο
Δε γαμιέται
Τουλάχιστον αγαπιόμαστε
Μη φοβάσαι
Πάρε ανάσα
Ας ξεμπερδεύουμε
Μη με κοιτάς έτσι
Ξέρω, βρωμάει
Να, παίρνω κι εγώ
Μη φοβάσαι
Σχεδόν φτάσαμε
Ξέρω
Μισείς το κρώξιμο των γλάρων
Πες πως είναι όνειρο
Πες πως είμαι όνειρο
Πες πως τα καταφέραμε

Ραντεβού στον πάτο