Όταν ήρθε το είδαν να ξετυλίγεται απ' το ταβάνι
ή να θολώνει τον καθρέφτη του καθιστικού
Κορδέλα στα μαλλιά κάποιου τρελού
ή οπλισμένος εραστής
Σκαρφαλωμένοι στον ήλιο οι μισοί,
οι άλλοι κρεμασμένοι,
έγειραν επιτέλους το κεφάλι και κατάλαβαν
Όταν ήρθε βρωμοκοπούσε άφεση και μνήμες
Στάχτη σε παιδικά κρεβάτια
ή μέλι στα κρεματόρια τ' ουρανού
Πέρα ένα πλοίο ξεφόρτωνε
Ακόμη μακρύτερα ένας φάρος γκρεμιζόταν
Και στην πέρα γωνιά του σύμπαντος
αγύρτες λυτρωτές μοίραζαν βλέννα και χαρτοπόλεμο
Ξάπλωσα τότε πλάι στη θάλασσα ν' ακούσω τον Θεό
Μα δυο παιδιά με κάτι πλαστικά φτυαράκια
γέλασαν και μ' έθαψαν στην άμμο
Θα πέφτουμε, θα πέφτουμε
Μέχρι οι δείκτες να λυγίσουν
και οι ήλιοι να καούν
Η σκόνη και τα λυπηρά τραγούδια
Οι κεραυνοί και τα γλυκά μεθύσια
Να χαθούν
Να χαθούν όσα μας πήραν
Και με θράσος μας κουβάλησαν
Στ' απάτητα χορτάρια
Σ' ασύλληπτες κορφές
Να χαθούν
Και πια να μη γλυστράμε
Και πια να μη βουτάμε
Σε βάθη απροσμέτρητα
Σε τάφους δανεικούς
Όχι άλλο φως
Περάσαν τις προάλλες
κάποια άτομα, νεαρά μέχρι αηδίας άτομα,
γελώντας και φωνάζοντας λες και δεν
υπήρχε αύριο, κάτω απ' το διαμέρισμα της. Στον δρόμο, προφανώς, για κάποιο μπαρ ή ουζάδικο έσπρωχναν παιχνιδιάρικα
το ένα το άλλο, ανταλλάσοντας πειράγματα, αθώα μπινελίκια κι αγκαλιές.
Έτοιμα για κάτι έντονο, κάτι φρέσκο,
κάτι ίσως μυθικό που το δίχως άλλο θα τα
πλησίαζε άφοβα και απόλυτα, όσο άφοβα
και απόλυτα πλησίαζαν το ένα το άλλο ενώ γελώντας και φωνάζοντας λες και δεν υπήρχε αύριο, διαμήνυαν
το τέλος μίας ακόμη σχολικής χρονιάς
και την αρχή των πάντων.
Και δεν θα έδινε
την παραμικρή σημασία αν δεν είχε μόλις
αποκοιμηθεί μετά απο μια αφόρητα εξουθενωτική μέρα μπροστά στην τηλεόραση. Όμως ξύπνησε. Ή μάλλον, αυτά τα
κωλόπαιδα της χάλασαν τον ύπνο. Αυτά τα γαμημένα, ανίδεα κωλόπαιδα που μόνο να χαχανίζουν και να πηδιούνται ξέρουν, είχαν χάλασει τον πολύτιμο, δικό της ύπνο. Ορμώμενη
εκ του καλοστρωμένου κρεβατιού της
τράβηξε με δύναμη τα πατζούρια, και
σχεδόν κρεμάστηκε απ' το παράθυρο, τόσο
που πήγε να πέσει. Το μεγάλο και πεσμένο εδώ και χρόνια στήθος της πιέστηκε στο βρώμικο περβάζι, τα σχεδόν μαύρα μαλλιά της, λυτά, κρέμονταν σαν καταδίκες για μισό τουλάχιστον μέτρο στην άπνοια του Ιουνίου.
"Σκάστε!"- η φωνή της, υγρή, βραχνιασμένη μα μυστηριωδώς εξίσου στεντόρεια έσκισε το σαββατόβραδο. Δυο περιστέρια που
κούρνιαζαν στην κεραμοσκεπή απο πάνω της πέταξαν με τέτοια ταχύτητα μακριά της, που σχεδόν ντράπηκε. Σχεδόν. Τα παιδιά έπαψαν. Εκείνη, απο την άλλη, είχε μόλις αρχίσει. Σήκωσαν τα μάτια τους και την έψαξαν. Την εντόπισαν στο παράθυρο του δεύτερου ορόφου της πολυκατοικίας που είχαν μόλις προσπεράσει - μια μαύρη, χοντρή σκιά που έμοιαζε να χύνεται αργά απο το ημιφωτισμένο παράθυρο της, κάτω στον πεζόδρομο.
Βρίζοντας μάνες, πατέρες και και θεούς, στάλες σάλιου εκτοξεύονταν απ' τα χείλη της προς το νυχτερινό ουρανό. Απο τα γύρω κτίρια ένιωθε να πληθαίνουν τα βλέμματα των ανυποψίαστων και φιλήσυχων γειτόνων της, καθώς ένας-ένας, διστακτικά στην αρχή μα ύστερα απροκάλυπτα, έβγαιναν στα μπαλκόνια τους για να πάρουν μάτι. Κανείς δεν είπε το παραμικρό. Σαν απο σιωπηλή κατανόηση, ίσως και απο οίκτο, κανείς δεν είπε τίποτα. Μόνο κοιτούσαν. Τα λόγια της είχαν αρχίσει να μην βγάζουν νόημα - ξεκινούσαν σαν κατάρες ή απειλές μα κατέληγαν άναρθρες κραυγές, οι φλέβες στον λαιμό της κόντευαν να σκίσουν το δέρμα που τις καλύπτει, μα δεν μπορούσε να σταματήσει. Σαν λυσσασμένο ζώο έχυνε την χολή της απ' το μικρό της παράθυρο, στην παρέα στον δρόμο, στο τετράγωνο, στην γειτονιά της, σ' ολόκληρο τον γαμημένο τον πλανήτη - ο κόσμος κοιτούσε, τα περιστέρια κοιτούσαν και τα καήμενα τα παιδιά κοιτούσαν κι αυτά σαστισμένα, 2 ορόφους ψηλότερα, την περίεργη αυτή γυναίκα που ούρλιαζε, ακατάληπτα πια, προς το μέρος τους.
Κάποτε σταμάτησε - περισσότερο επειδή κόντεψε να πνιγεί με το ίδιο της το σάλιο,
παρά γιατί το ήθελε. Απέμεινε έτσι, κρεμασμένη στο περβάζι, κάπως καταβεβλημένη να καρφώνει με το βλέμμα της τα επτά αγόρια και κορίτσια που σιωπηλά τώρα (μα σίγουρα όχι για πολύ), της γυρνούσαν ένα-ένα την πλάτη και συνέχιζαν την θρυλική τους ιστορία. Η δική της ιστορία είχε τελειώσει. Τραβήχτηκε απρόθυμα απ' το παράθυρο και σφάλισε ξανά τα πατζούρια.
Καθώς ξάπλωνε ξανά στο καλοστρωμένο της κρεβάτι, εντελώς αναπάντεχα και με θράσος πρωτόγνωρο, κάποιες άλλες φωνές την ενόχλησαν, μες το κεφάλι της αυτή τη φορά. Μέσα απ' τα σκοτεινότερα συρτάρια του μυαλού της ξεχύθηκαν τραγούδια, κάτι τραγούδια που άκουσε και αγάπησε παλιά, πολύ παλιά, κάτι βόλτες σε πλατείες και σε δρόμους πιτσιλισμένους με ηλιοβασίλεμα κάτω απο φυλλωσιές δέντρων που φάνταζαν αθάνατα, κάτι φωνές, γλυκές φωνές, και η δική της η φωνή ακόμα - γλυκιά ακόμα κι εκείνη, παλιά, πολύ παλιά - κάτι σαν έρωτας ή παγωτό βανίλια, ιδρώτας στα χείλη της και η ευωδιά ενός κόσμου νεογνού, κάποια Άνοιξη, κάτι καλό, κάτι παλιό, κάτι...
Χασμουρήθηκε.
Γράπωσε το τηλεκοντρόλ απο το κομοδίνο της και το κατέβασε βιαστικά ανάμεσα στα πόδια της. Ήταν καλό τηλεκοντρόλ - μακρύ, παχύ και τα κουμπάκια του ήταν όσο πρέπει εξογκωμένα και σκληρά. Μαλακίστηκε κλαίγοντας γοερά για κάνα δίλεπτο.
Έχυσε.
Αποκοιμήθηκε.
Μια απ' αυτές τις νύχτες
Θα 'ρθεις δίπλα μου
Τα μάτια θα σου κλείσω μ' ένα χάδι
Και θα μ' αφήσεις να σου πω
Γλυκά-γλυκά
Πώς γίνεται ο άνθρωπος σκοτάδι
Απ' το παράθυρο του ακάλυπτου
Θα κρυφακούν θεοί
Ενώ θα στάζω ασφόδελους, κανέλλα
Κι αιμοβρόχια στα μαλλιά σου
Μικρά ηλίθια ψέμματα
Ανούσιες αλήθειες
Ύστερα, νυσταγμένος
Θα 'ρθω δίπλα σου
Τα μάτια θα μου κλείσεις μ' ένα χάδι
Και θα σ' αφήσω να μου πεις
Γλυκά-γλυκά
Πώς γίνεται ο άνθρωπος σκοτάδι
Κρύφτηκα λοιπόν
κάτω απο το παιδικό μου πάπλωμα
αφήνοντας τον κόσμο να πάει κατά διαόλου -
Και όχι πως ξέραμε ή πως θα μάθουμε ποτέ
γιατί τα καλοκαίρια μυρίζουν θάνατο
Όμως
Ίσως κάποτε κάποιος να νοιάστηκε
ή έστω να λιποθύμησε απο απορία
Σάρκινη παρακαταθήκη σε ουράνια νταλαβέρια -
Πράσινα μάτια βουρκωμένα
απο καπνό και αθανασία
"Δεν τον ξέρω, δεν την γνώρισα ποτέ"
είπα και πέθανα
Δεν ήταν πάντα έτσι όμως, κάποτε γλυστρούσα
Όλοι κάποτε γλυστρούσαν - μέσα από ή σε κάτι
Έξω τώρα και βαθύτερα απο ποτέ, τώρα
Γλύφω μηχανικά την επιφάνεια του πλανήτη
Μουλιάζω τ' ακροδάχτυλα μου στους βυθούς, τώρα
Δεν θυμάμαι γιατί
