Εργάσιμη

Δε ξέρω τι μου λες
Κι άντε γαμήσου

Εγώ αύριο πέρασα καλά
Εγώ αύριο έμαθα πολλά

 

Δε ξέρω τι μου λες
Εγώ προσπάθησα

Μοίρασα την ζωή σε καρκίνο κι άλογα
να μην χανόμαστε στα σταυροδρόμια

Βημάτισα ανόρεχτα για ώρες
χαράζοντας δυο πόδια - αναχωρητές ξεδιάντροπους
πάνω σε καζανάκια σχολικών τουαλετών
κι εσώφυλλα σπυριάρικων και άδειων λευκωμάτων

Να μάθουν τις αλήθειες και οι επόμενοι

Γυμνός, χοντρός και άσχημος
ρώτησα και ρωτήθηκα
για όσα τυρρανούν τους ήσυχους
τους σάτυρους τους φθινοπωρινούς

Για την γυαλάδα των σβηστών ματιών
Την άλυτη θλίψη του ξεραμένου αίματος
Το γδάρσιμο της γάμπας της αξύριστης στον κρόταφο
Και για την κράμπα στο σαγόνι απ' τα θριαμβευτικά χασμουρητά

Κι αν δεν απάντησα η απάντησαν
είναι γιατί δεν μάθαμε ποτέ να ευγνωμονούμε
Μόνο απο φτυάρια μάθαμε
Ή να χασκογελάμε ενοχικά κάθε που πλένουμε αγγούρια

Σκάψε λοιπόν και πιες όσο προλάβεις

Ό,τι κι αν είπες, λες ή πεις
Εγώ αύριο έφυγα

Σαν κάτι που έφευγε καιρό, έφυγα
Αυτομολώντας ζόρικα
Προδίδοντας καιρούς παλιούς
Και θάλασσες ζωγράφων
Έτρεξα ατσούμπαλα και ίσια προς τα πάνω

Τρυπώντας φρενιασμένα
την ομφαλία αχλή μιας μέγαιρας στρατόσφαιρας
Νύσταξα
Γελάστηκα
Ξέχασα

Ξεχάστηκα

Τι έλεγα - α, ναι

Φαιδρός και μανιασμένος πυροβλήτης
Έκαψα τρύπες στ' ουρανού τη νυχτικιά
Να πάρουμε επιτέλους λίγο μάτι

Κάφτρα γλυκιά απο τζούρα κερασμένη
Κάηκα
Μαύρισα
Έσταξα κι έπεσα στα μάτια μου
Να μάθω να θρηνώ απ' την αρχή

Κι έτσι για πλάκα
Αύριο πέθανα
Απο πλήξη ή έρωτα πέθανα
Δεν ξέρω να σου πω
Δεν το θυμάμαι

Παράτα με πια

Σε δυο ώρες ξυπνάω
και το Μετρό έχει απεργία

Λυπήσου με